Νεα τάξη πραγμάτων

O άνθρωπος στον οποίον αποδίδεται η ιδέα της ίδρυσης της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ είναι ο Γιόζεφ Ρέντιγκερ. Πολωνός εμιγκρέ, ο οποίος είχε μεταξύ άλλων θεωρηθεί μέλος μασονικής στοάς, πράκτορας του Βατικανού, των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και της κυβέρνησης του Μεξικού, ο Ρέντιγκερ ήταν σίγουρα άνθρωπος με άριστες διασυνδέσεις, τις οποίες ήξερε πώς να εκμεταλλεύεται για να επιτυγχάνει τους σκοπούς του. Για τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ έχουν γραφτεί τόσα πολλά που δύσκολα μπορεί να βρει κάποιος πού σταματά η αλήθεια και πού το ψέμα ή ο μύθος.

Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί, χορηγοί ήταν η κυβέρνηση της Ολλανδίας και η CΙΑ. Η έδρα της Λέσχης βρίσκεται στην ολλανδική πόλη Λάιντεν. Ο πρίγκιπας Βερνάρδος έμεινε πρόεδρος ως το 1976. Τον διαδέχθηκαν ο λόρδος Χόουμ, πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, ο Γουόλτερ Σιλ, πρώην πρόεδρος της τότε Δυτικής Γερμανίας, ο λόρδος Ρολ, ο λόρδος Κάρινγκτον, πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ και- πλέον- ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ετιέν Νταβινιόν.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ρέντιγκερ εργάστηκε για λογαριασμό των Βρετανών ως κατάσκοπος. Μετά το 1945, συγκεκριμένα το 1948, «έστησε» την Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη (ΑCUΕ). Πρόεδρός της ήταν ο Γουίλιαμ Ντόνοβαν , επικεφαλής της ΟSS, προκατόχου της αμερικανικής CΙΑ. Αντιπρόεδρος ήταν ο Αλεν Ντάλες, ο οποίος στη συνέχεια ανέλαβε επικεφαλής της CΙΑ. Το 1948 ο Ρέντιγκερ συνάντησε τον πρίγκιπα Βερνάρδο της Ολλανδίας και αναζήτησαν τρόπους για να αντιμετωπίσουν τον αντιαμερικανισμό στην Ευρώπη. Η ιδέα αυτή μετουσιώθηκε σε πράξη. Τον Σεπτέμβριο του 1952, σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παρίσι, συναντήθηκε ο πρώτος ευρωπαϊκός πυρήνας της Λέσχης.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1954, η πρώτη (επίσημη) συνάντηση με συμμετοχή και Αμερικανών έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Μπίλντερμπεργκ της ολλανδικής πόλης Οοστερμποϊκ. Από εκεί έμελλε να ονομαστεί Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

Οι συμμετέχοντες δεν ξεπερνούν συνήθως τα 140 άτομα. Το ένα τρίτο αυτών είναι πολιτικοί από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες (Σοσιαλδημοκράτες και Συντηρητικοί, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί, αντιστοίχως σε ίση εκπροσώπηση), το ένα τρίτο εκπρόσωποι μεγάλων επιχειρήσεων (αυτοκινητοβιομηχανία, αεροπορικές εταιρείες, ασφάλειες και φυσικά τράπεζες) και το υπόλοιπο ένα τρίτο ακαδημαϊκοί, νομπελίστες και γνωστοί δημοσιογράφοι από μέσα ενημέρωσης όπως οι «Financial Τimes», οι «Νew Υork Τimes», η «Εl Ρais» και ο «Εconomist». Οι συζητήσεις διεξάγονται σε 15 τραπέζια και συμμετέχουν οι πάντες. Οι ομιλητές μιλούν επί συγκεκριμένου θέματος για επτά λεπτά. Οι υπόλοιποι έχουν δικαίωμα να παρέμβουν για να ρωτήσουν, να προσθέσουν ή να κάνουν παρατηρήσεις. Εχουν στη διάθεσή τους ένα λεπτό.

Στο τέλος κάθε συνόδου εκδίδεται ένα μικρό βιβλίο με την περίληψη των θεμάτων που συζητήθηκαν. Ποτέ όμως δεν αναφέρεται ποιος είπε τι. Η «ομερτά» της σιωπής είναι πολύ ισχυρή και οι «διαρροές» απαγορεύονται. Μόνο το 1999, όταν εφημερίδες στη Γιουγκοσλαβία είχαν ισχυριστεί ότι οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ αποφασίστηκαν στη σύνοδο της Λέσχης, το περιοδικό των αστέγων του Λονδίνου δημοσίευσε μέρος των πρακτικών βάσει των οποίων μεγάλο μέρος των συμμετασχόντων είχαν εκφράσει σοβαρές αμφιβολίες για τη νατοϊκή επέμβαση.